De laatste dagen en weer in Nederland

Zaterdag na mijn laatste tentamen was het de laatste keer dat Lisa Petra en ik samen uit konden gaan in Istanbul. We hebben uiteraard stiekem de restjes vodka en rum opgedronken in de keuken van de campus en om 23.00 wilden we de bus nemen naar Haciosman, we waren ruim op tijd maar die bus kwam maar niet. Uiteindelijk kwam er een bus maar dat was niet degene die we eigenlijke wilden nemen maar hij ging wel naar Taksim en wij dachten toen heel optimistisch hoeveel file kan er zijn rond middernacht? Fout gedacht na een uur en drie kwartier waren we eindelijk op Taksim. Lisa had op main campus een Italiaanse Exchange student gesproken die ons op de gastenlijst voor Roxy zou zetten. We waren daar nog nooit geweest dus leek het ons wel leuk om ge gaan kijken. Er stond alleen wel een enorm lange rij maar gelukkig kwam opeens de vaart erin. Binnen was het ook erg leeg dux waarom die rij er was weten we nog steeds niet. Petra wilde met de bus terug die vertrok na 20 minuten alweer. Lisa en ik bleven en om 3.00 wilden we de shuttle nemen omdat we nog geld op ons Günalp pasje hadden dat we op moesten maken. De shuttle was 5 minuutjes te laat en toen we instapten vroeg ik naar west campus en toen zei de chauffeur nee alleen om 4.00. We snapten er niks van maar ondertussen was Lisa met Berk aan het bellen dus we gaven hem even aan de chauffeur. Het bleek dat de shuttle dus niet gaat als er minder dan 4 mensen zijn, anders maken ze niet genoeg winst. Koc had vroeger zijn eigen bussen maar is dit naar overgestapt naar Günalp, Berk vertelde dat het met de eigen bussen veel beter geregeld was, dan was de shuttle wel gewoon voor ons 2 gegaan. Omdat we een uur moesten wachten zijn we maar naar een restaurant gegaan waar Berk ook heen kwam, we hebben een Taksimburger gegeten en hij ging mee met de shuttle. Dat was voor mij wel gezellig want Lisa slaapt altijd in bussen en auto's.

Zondagmiddag wilde Petra en ik nog een poging doen om naar een hamam te gaan. Omdat het vorige keer een beetjes raar was gegaan wilden we nu in Besiktas gaan. Na alle files te hebben overleefd kwamen we bij de hamam aan en die bleek daar dus niet meer te zitten. Er hingen doeken en alles was helemaal donker. Op dat moment dachten we echt dat we gewoon niet naar een hamam mochten van het universum. We zouden met Lisa afspreken in Taksim dus zijn we daar heen gegaan en zijn we toch maar even langs de hamam gegaan waar we al een keer geweest waren. Die man pakte weer de klok erbij en wees aan dat we tussen 21.00 en 0.00 moesten komen. Toen zijn we eerst bij het goedkope restaurantje met de lekkere auberginepuree gaan eten. Lisa en Berk zouden rond 20.00 in Taksim zijn, dus we hadden nog wat tijd over. Petra had nog nooit Turkse wafels gehad dus die gingen we bij een ander tentje eten. Daarna zaten we echt bomvol en zijn we opzoek gegaan naar een leuk plekje om sisha te roken. Uiteindelijk vonden we een klein tentje in een bazaarachtige zijstraat van Istiklal met goede lichte sisha. Watermeloen mint viel erg in de smaak. Om half 10 moest Lisa naar haar nieuwe kamer in Levent en Petra en ik zijn weert terug naar Nur hamami gegaan. De man achter de balie pakte weer zijn klok dus Petra en waren bang dat hij weer ging zeggenn dat we later terug moesten komen. Het viel mee, hij bedoelde dat we alleen op het hele uur terecht konden. We moesten 20 minuutjes wachten en we mochten daar op een hele zachte bank zitten en kregen gratis thee. Op de tv stond een talentenjacht aan waar je niet echt Turks voor hoefde te spreken. Om 22.00 was het dan eindelijk onze tijd om te gaan omkleden. We gingen eerst in de sauna, daarna werden we goed gescrubt en als laatste kregen we een schuimmassage. Al met al duurde het ruim drie kwartier en het was echt veel beter dan de hamam in de introductieweek. Dit waren wel mannen, maar daar hadden wij echt heen problemen mee en ze namen tenminste echt goed echt de tijd voor je. Daarna voelden we ons helemaal herboren en konden we lekker slapen.

Maandag was het tijd om afscheid te nemen van Petra. We zijn naar ons favoriete restaurant in Sariyer, Göze, gegaan voor ons laatste diner en de laatste salep. Daarna ging Lisa mee naar west om naar spullen te kijken die Petra niet mee kon nemen. We hebben nog lekker wat thee gedronken maar toe was het toch echt tijd om afscheid te nemen, en dat was nog best moeilijk. Het was ook heel onwerkelijk omdat je nog niet echt het gevoel hebt dat je elkaar ineens niet meer elke dag zult zien of even kort kan spreken.

Op dinsdag ben ik in mijn eentje naar Sultanamet geweest om nog even wat laatste spulletjes in de straten tussen de kruidenbazaar en de grote bazaar te kopen. Petra had dat zaterdag al alleen gedaan en die vertelde me dat ze veel werd lastig gevallen door verkopers omdat het zo rustig was en aangezien zij blond is valt ze nog meer op. Ik had dat probleem gelukkig helemaal niet omdat ik vaak ook voor Turkse wordt aangezien. Ik ben van Eminönü naar boven gelopen naar de grote bazaar en vanaf daar ben ik nog even naar de blauwe moskee en de hagia sophia gelopen. Toen met de tram, kabelbaan, metro, bus en dolmus naar Main campus gegaan om met Lisa te eten. Ik kwam het student center binnen en er was bijna niemand. De lessen zijn natuurlijk over dus het voelde nu weer een beetje als tijdens de introductieweek alleen dan nog leger omdat er nu ook geen exchange studenten meer waren. Veel van de eetgelegenheden waren wel hopen maar iedereen liep zich te vervelen. Samen met Lisa onze laatste cafetaria maaltijd gehaald en daarna naar huis.

Op woensdag was het shopdag in Kadiköy, dat stond al heel lang vast en daar hadden we ook onwijs zin in. Met Lisa ben ik weer met de metrobus gegaan aangezien dat toch wel echt sneller was dat de boot. Daarna moesten we nog wel een stuk lopen en het was zo warm (zelfs in de schaduw) dat we onze jassen en sjaals af konden doen. Bij de Starbucks zijn we even wat gaan drinken en hebben we op Imane gewacht die eerst zelf nog naar Chevahir was geweest om schoenen te halen. Dit keer wist ik welke winkeltjes ik leuk vond dus bij de eerste winkel was ik al goed geslaagd. Lisa wilde graag de Mango in omdat er sale was, en op de bovenste twee verdiepingen vonden we een outlet. Daar zijn we al met al lekker lang aan het rondstruinen geweest want toen we buiten kwamen was het opeens donker. Imane wist nog een leuk restaurantje dus daar zijn we gaan eten en toen kon de reis naar huis weer beginnen.

Donderdags wilde ik voor de laatste keer naar main campus en Sariyer gaan maar het regende. Ik ben eerst maar even mijn koffer opnieuw gaan inpakken en ook alle nieuwe kleren moesten nu in de koffer passen. Toen dat gelukt was ben ik toch maar even naar main campus gegaan en ben ik overal foto’s gaan maken. Ondanks de regen zijn ze nog best mooi geworden. Ik heb nog even in het studentcenter gezeten en toen heb ik besloten maar naar huis te gaan want Sariyer in de regen leek me niks. ’s Avonds ging ik met Imane naar Lisa en Berk om ergens wat te eten en daarna voor de laatste keer waterpijp te roken met Nuri, Mathias en Yannick. Eigenlijk wilden we in Ortaköy gaan eten maar het was spitsuur op het moment dat we op Taksim waren en natuurlijk begon het weer te regenen dus besloten we in het restaurant aan het Taksimplein te gaan eten. Na dit tweede afscheidsdiner, dit keer voor Lisa, hebben we de taxi genomen en zijn we naar Ortaköy gereden waar nog steeds overal file stond. Uiteindelijk hebben we een hele gezellige avond gehad. Rond half 12 zijn we vertrokken en op Berk’s telefoon hadden Imane en ik gezien dat er om kwart voor 12 een bus naar Sariyer zou komen. Bij de bushalte hebben we afscheid genomen van Lisa wat ook echt weer niet leuk was. Maar ik ga haar zeker opzoeken dus gelukkig zie ik haar snel weer. Berk en Lisa gingen vervolgens met de taxi naar Levent en Imane en ik gingen op de bus wachten. Maar nadat de bus ruim 25 minuten te laat zou zijn hebben we de hoop maar opgegeven dat er überhaupt nog een bus zou komen. De nachtbus begint om 01.06 maar die rijdt wel helemaal door tot de campus dus toen hebben we besloten daar maar op te wachten. Omdat we geen zin hadden om nog bijna een uur in de regen in een bushokje te wachten zijn we terug gelopen naar de Kumpirstands en hebben we in een restaurantje een wafel gegeten. Gelukkig kwam de nachtbus wel op tijd en uiteindelijk was ik om 02.00 eindelijk thuis.

Mijn laatste dag heb ik doorgebracht in Sariyer en rond Taksim. Gelukkig scheen de zon wel op vrijdag dus heb ik eerst de dolmuş naar Sariyer genomen om daar voor de laatste keer rond te lopen en foto’s te maken. Ondanks dat we daar erg vaak kwamen had ik daar helemaal nog geen foto’s van gemaakt. Na het dorp ben ik nog een stuk langs de Bosporus gelopen en heb ik uiteindelijk een dolmuş gepakt naar Haciosman. Ik ben er bij het Gezipark uitgekomen en vanaf daar naar de Simit Sarayi gegaan om een lekkere warme simit met kaas en olijven te eten. Daarna ben ik door Istiklalstreet naar Karaköy gelopen. Onderweg nog even snel gekeken hoe lang de rij bij de Galatatoren was en een lekker granaatappelsapje gehaald. Eenmaal beneden aangekomen ben ik naar Tophane gelopen omdat ik me vanaf daar herinnerde hoe ik naar Karaköy Güllüğolu moest lopen om nog even wat van de lekkerste baklava van Istanbul te halen. Tijdens de introductieweek was ik daar na de sishabar met Lisa, Eline en Faiza naar toe gelopen. Ik kon me de weg nog herinneren maar het was een stuk verder terug in de richting van Karaköy dan ik eigenlijk dacht. Nadat ik de baklava had gekocht bleek dat het dus super dicht bij de Galatabrug zat. Met de baklava op zak ben ik weer naar boven richting de Galatatoren gelopen. Dit keer wilde ik de zonsondergang zien en de stad in het donker. Tot nu toe was ik al 4 keer op de Galatatoren geweest maar steeds met daglicht, nu begon ik ook met daglicht en ging ik na ruim een uur weer naar beneden in het donker. Het was heel mooi om Istanbul zo voor de laatste keer te zien, gelukkig was het niet bewolkt dus het was een mooie zonsondergang. Daarna had ik het wel flink koud dus ben ik weer in mijn favoriete restaurantje op Istiklalstreet gaan eten. Iedereen keek me wel een beetje raar aan dat ik in mijn eentje in een restaurant ging eten. Het was voor mij ook de eerste keer maar eigenlijk beviel het wel goed. Op de terugweg vanaf Haciosman stapte ik de bus in en er stonden al twee Duitse meisjes met hun moeders denk ik. Mijn haar zat niet meer goed in een knot dus ik schudde het even los en maakte het opnieuw vast. Daarna begonnen die Duitsers dus over mijn haar te roddelen. Ja die Turkse meisjes hebben wel echt van dat mooie haar, en daarna gingen ze nog even discussiëren of ik mijn haar nou beter in een knot of los kon doen. Daar waren ze het niet allemaal over eens. Zij gingen er natuurlijk van uit dat ik Turks was, dus dat ik ze kon verstaan hadden ze niet verwacht.

Na een wat korte en onrustige nacht ging de wekker om 06.30, ik had nogal veel afval op de gang gezet waaronder twee schoenendozen en tassen gevuld met papieren etc. en de cleaninglady kwam dat om 03.00 opruimen. Dat gaat nooit zachtjes en nu duurde het nog lang ook voordat ze alles bij elkaar had en klaar was. ’s Ochtends nog even de laatste foto’s gemaakt en spullen ingeleverd en toen stonden Semih en Imane al voor de gate met de taxi. De koffers paste allemaal maar net, Imane had haar kleine koffer op schoot en mijn grote koffer stond in het midden van de bank. Op het vliegveld aan gekomen bleek dat we enorm vroeg waren, maar toen de taxi weg reed kwam Semih erachter dat hij zijn telefoon in de taxi had laten liggen. Gelukkig kan hij Turks dus hij heeft met de beveiliging van Koç gebeld die vertelde welk taxibedrijf ons gereden had en na veel gedoe kreeg Semih uiteindelijk zelf het taxibedrijf aan de telefoon. Zij vertelden dat de chauffeur de telefoon inderdaad had gevonden en kwam terug brengen mar het duurde wel erg lang allemaal. Uiteindelijk bleek dat de chauffeur ons niet kon vinden. Hij had ons namelijk bij de arrivals afgezet, en was nu naar ons aan het zoeken bij de departures omdat hij dacht dat hij ons daar had afgezet. Semih moest wel 80tl betalen voor de rit die de chauffeur terug had moeten maken, maar voor dat geld heb je natuurlijk nooit een nieuwe (samsung S4) telefoon. Daarna zijn we gaan inchecken en mijn koffer woog maar 26,5 kilo, ruim binnen de 32 die we mee mochten nemen. Ik had nog wel extra kleren aan en mee omdat het niet meer in mijn koffers paste dus op een gegeven moment heb ik dat in aparte plastic tassen gestopt en niemand die er ook maar naar omkeek. Eigenlijk had ik wel 4 stuks handbagage maar niemand die er iets van heeft gezegd. Na een goede vlucht had ik mijn koffers weer vrij snel maar Imane’s kleine koffertje die ze gratis mocht inchecken als ruimbagage kwam niet. Uiteindelijk zag ze haar koffer op de kar van andere mensen naar de uitgang rijden. Ze is er snel naar toe gerend en heeft haar koffer van die mensen terug genomen. Gek genoeg liepen die mensen gewoon door naar buiten en niet terug naar de bagage band om hun eigen kleine koffertje te pakken aangezien ze niet hun eigen hadden gepakt. Het leek er nu dus echt op alsof ze Imane’s koffer aan het stelen waren. Ondertussen was ik al aan het zwaaien naar papa, mama en Elena. Toen ik me nog een keer omdraaide zag ik ook Suus opeens staan. Dat was een hele leuke verrassing. We zijn nog even warme chocolademelk met (zoete, normale) slagroom gaan drinken en toen zijn we richting huis gegaan.

Het was heel gek om alle gesprekken om je heen opeens weer te kunnen verstaan en gewoon een gesprek te kunnen voeren met een ober of caissière. Verder is het vooral erg plat en enorm koud hier, ik moet er echt even aan wennen maar het is wel weer heel fijn om thuis te zijn.